Archivo de la etiqueta: grupos de autoapoyo
Saúde Mental, Dereitos Humanos e Apoio Mutuo
Aproveitamos a próxima celebración do 7º Congreso Mundial de Hearing Voices para aproximar esta e outras perspectivas empoderantes dos moventos polos Dereitos do colectivo de persoas con diagnóstico psiquiátrico.
Vídeo-forum: Partimos dunha entrevista de Jacqui Dillon dende a que falaremos das posibilidades na Coruña i en Galicia dun movemento de persoas con diagnóstico psiquiátrico có obxectivo de reivindicar os nosos Dereitos e para o exercicio das diferentes formas de apoio mutuo.
O venres, 23 de outubro, ás 20.00, na Asociación Veciñal de Atochas – Monte Alto.
https://goo.gl/maps/zR2eCP77N542
Peter Lehmann y las alternativas a la psiquiatrización
Gracias a Psicóloga Crítica Esther Sanz por compartir este texto:
«Existe una amplia variedad de formas para superar estados de locura de todo tipo sin llegar al consultorio del psiquiatra. En el libro titulado «Alternatives beyond Psychiatry» («Alternativas a la psiquiatría») que publiqué en el año 2007 conjuntamente con el psiquiatra Peter Stastny , se describen algunos de estos caminos alternativos. Los autores relatan con qué medidas ellos mismos han superado crisis psíquicas sin ser psiquiatrizados: retirándose al silencio y a lugares seguros; con medidas tranquilizantes, masajes, contacto con animales; también dirigiéndose a personas que están dispuestas a ayudar o a través de la actividad artística; mediante la reflexión en autoayuda, terapia o la escritura; analizando sus diagnósticos, empeñándose en iniciativas en materia de política psiquiátrica o la observación autocrítica; llevando una vida balanceada y consciente, asegurando una alimentación adecuada y suficientes horas de sueño; alejándose de lugares peligrosos y mediante declaraciones de voluntad anticipadas. Otras estrategias importantes son el apoyo afectivo de otros, el acompañamiento de personas que brinden seguridad, cercanía, respetando los espacios y momentos individuales sin presiones, molestia ni hostigamientos. Ahora bien, las recetas patentadas que funcionan para todos no existen. Pero la componente más importante es la empatía. Zoran Solomun – un director de cine de la ex Yugoslavia que ha vivido en carne propia experiencias psiquiátricas muy dolorosas -lo resume así:
«Escuchamos, hablamos, nuevamente escuchamos. Decimos nuestra verdad, sabemos que esta verdad existe, y la oímos. De esta manera, abrimos el acceso a lo profundo de nuestro propio ser y encontramos la calidez del otro. Es la cosa más normal que yo espero de la vida»
Peter Lehmann
Radio Prometea no Acto pola defensa da Sanidade Pública Galega
Pois neste acto estivemos hoxe. Apoiando a defensa da Sanidade Pública coa nosa presenza e cos nosos cartazes e panfletos. Presenza, cartazes e panfletos que apoiaban pero que tamén destacaban temas específicos que consideramos importantes para o noso colectivo.
A continuación, o texto do noso manifesto de críticas e demandas sobre a lamentable situación do sistema de atención a saúde mental en Galicia que, por outra parte, non é que fose modélico antes da crise dado o paradigma biomédico que orientaba todo tratamento ou axuda.
Ante os recortes que están a suceder no ámbito da Sanidade Pública en xeral, queremos chamar a atención sobre o eido concreto da Saúde Mental. Como persoas usuarias e ex-usuarias dos servizos de Saúde Mental, somos conscientes das graves deficiencias de atención na especialidade de Psiquiatría:
- Enfoques ineficaces, exclusivamente bioloxicistas e farmacolóxicos.
- Sobremedicación.
- Actitude paternalista.
- Sentencias de cronicidade.
- Inmovilizacións.
- Tratamentos involuntarios.
Por isto, apoiamos ás protestas contra os recortes na Sanidade Pública, pero ao mesmo tempo, non estamos dacordo con que os Servizos de Saúde Mental continúen con modelos obsoletos e ineficaces. Polo tanto, sumámonos ás reivindicacións dos movementos internacionais de persoas usuarias, ex-usuarias e profesionais críticos, e reivindicamos que se destinen os recursos nas seguintes direccións:
- Promoción do empoderamento, o asociacionismo e os grupos de apoio mutuo das persoas usuarias.
- Promoción de modelos baseados na recuperación.
- Aplicación da Convención da ONU dos Dereitos das Persoas con Discapacidade (2006).
- Intervencións terapéuticas efectivas (enfoques psicosociais, sistémicos, etc) e alternativas ao ineficaz modelo bioloxicista.
- Garantías xurídicas efectivas (consentimento informado, vontades anticipadas, incapacitacións revisables…).
Algunhas das nosas consignas reflectidas nos cartazes foron:
- Menos risperdal
Máis psicosocial
- Saúde mental pública sí
pero con sentidiño
- Nin cronificación
Nin sobremedicación
- Outra saúde
mental e pública
é posible
- Nada sobre nós
sen nós
- Saúde mental pública sí
Bioloxicismo non
- Menos risperdal
Máis xustiza social
- Saúde mental pública sí
pero non así
- Saúde mental pública
e con dereitos para @s usuari@s
Xornadas A Loucura na Corda en Compostela
Pois rematou!! E como rematou? Pois cunha festa. Como iba rematar se non? Non estivo toda a xente que participou nas xornadas durante os catro días que foi moita. E menos mal, que se non non saberiamos onde meter tanta xente
Agradecemos a todxs xs que participaron dunha ou doutra forma. Moi especialmente á xente de Compostela que tivo a idea de organizar «A Loucura na Corda» e cxs que traballamos de boa gana aportando todo o que puidemos e sabiamos.
Foi un encontro no que se falou de moitos dos temas que preocupan ao mundo da saúde mental. Para nós foi sen dúbida moi enriquecedor dende o momento de comezar a organizar e esperamos que para toda a xente que acudiu nalgún momento tamén o fose.
Grazas de novo a todxs!!! Vémonos nas próximas!!!
PD: A ver se se pasa a sensación de euforia que se non non hai quen durma.
Extraído do blog Postpsiquiatría, (ao que lle damos as grazas) próximamente o artigo completo no noso blogue:
La Red “oyendo voces” (Hearing Voices) nace en Holanda gracias a Marius Romme (psiquiatra) y Sandra Escher (periodista). Romme había intentado con denuedo tratar a una mujer cuyas voces no respondían a neurolépticos. La mujer consiguió, ella sola, una forma no médica de entender tal experiencia y retó a Romme a aparecer en TV debatiendo a este respecto. Tras la emisión del programa, unas 500 personas “con voces”, la mayoría sin contacto previo con Salud Mental, se pusieron en contacto con ellos. Esto condujo a la formación de “Resonancia”, un grupo de autoayuda para personas con voces que no estuvieran satisfechas con los diagnósticos médicos y el tratamiento para este fenómeno. La Red “oyendo voces” se estableció en en Inglaterra en 1990 tras una visita de Romme y Escher. La red cuenta actualmente con 40 grupos por toda Inglaterra, Gales y Escocia y ofrece a estas personas la oportunidad de compartir sus experiencias utilizando entornos no médicos. Estos grupos están dirigidos sólo a personas con voces que compartan formas de superar esta situación y debatir sus métodos (que no tienen por qué excluir los tratamientos médicos). La red funciona a nivel nacional e internacional, en alianza con profesionales afines. Valida la experiencia de las personas con voces, permitiendo convertirla en algo con un sentido.
Traducción de un artículo de la web mentalhealth.org.uk sobre el hecho de «escuchar voces»
Aquí el artículo original: http://www.mentalhealth.org.uk/help-information/mental-health-a-z/H/hearing-voices/